Mijn ei kwijt

Vanmorgen in de krant weer een stuk over de agrarische sector in NRC. Ik begrijp er helemaal niks van. In de media komen steeds vaker berichten over de agrarische sector, kritische geluiden. Daar is op zich helemaal niets mis mee. (al moeten er wel de juiste feiten worden gebruikt) Vervolgens zie ik collega boeren weer heel geïrriteerd op reageren. Daar gaan we weer, de een tegen de ander. We raken elkaar kwijt.

Nederland als voorbeeld voor de rest van de wereld!

Vanuit de agrarische sector komt vaak een stroom met positieve berichten. Zie bijvoorbeeld de dieraantallen in Nederland, de terugdringing van antibiotica gebruik in de verschillende sectoren. De dierenwelzijn standaarden zijn hoog hier in Nederland, we dienen vaak als voorbeeld voor de rest van de wereld.

Waarom kunnen ‘wij’ elkaar niet vinden? Ik leer mijn kinderen ook; geen ruzie maken, stap weg en luister naar elkaar, probeer je te verplaatsen in een ander. Met ruzie los je helemaal niets op, ga samen op zoek naar een oplossing sluit zo nodig een compromis. Daar krijg ik zelfs kaartjes mee van de juf om dit thuis te oefenen met de kinderen. Als we onze kinderen dit aan willen leren maar zelf niet het goede voorbeeld kunnen geven, dan gaat er iets mis toch?

We raken elkaar kwijt.

Programma’s als boer zoekt vrouw worden graag bekeken. Na 13 jaar nog steeds toren hoge kijkcijfers. De Nederlander kijkt graag naar de agrarisch sector, oordeelt vaak ook snel. Het is zielig voor een koe dat ze aan het bevallen is en dat het kalf weg gaat bij de koe. Ik heb nog nooit een vrouw prettig zien bevallen. Maar stapt vervolgens wel naar de supermarkt om het goedkoopste literpak melk uit de schappen te halen en ook nog even de kiloknaller schnitzels mee te nemen. Het een heeft te maken met het ander. (daarbij ook de rol van de supermarkten, overheden, banken en multinationals niet te vergeten)

Zo plaatste ik op Boerburgertweet een mooie post van een koe met weeën, waarbij ik de vergelijking maakte; kijk net als bij een vrouw. Daar kreeg ik een opmerking van een dierenactivisten groep; waar houdt de vergelijking met de vrouw op want straks worden moeder en kalf van elkaar weggehaald. Ik wilde bijna antwoorden; gelukkig hou ik mijn kinderen niet bedrijfsmatig! Maar daar komen we niet verder mee.

Zoekt en gij zult vinden.

Maar we moeten elkaar opzoeken, we moeten met elkaar in gesprek. Hoe kan het dat collega’s die hun nek uit steken om eerlijke producten te produceren en uit de grote macht van de grote afnemers stappen, zo moeilijk voet aan wal krijgen? Zelfzuivelaars die jaren lang aan het investeren zijn door op lokale markten te gaan staan met hun eigen eerlijke producten. Daar staan om een paar euro’s voor hun product te ontvangen en de complimenten van de klanten maar daar gratis moet gaan staan omdat er zo weinig wordt verkocht dat de uren niet terug verdiend worden.

Waar is mijn ei?

Ik ben mijn ei kwijt, ik weet niet waar ik op moet broeden met ons bedrijf. Waar willen wij heen? Waar wil de consument heen? Wat willen de critici met de agrarische sector? Wat komt er uit de formatie en welke veranderingen brengen die met zich mee? Wat wordt de rol van de verwerkende industrie? De rol van de belangbehartigers?

Laten we elkaar opzoeken en in gesprek gaan en stoppen met elkaar verwijten te maken. Stap er eens uit, verplaats je eens in elkaars situatie en probeer samen een gemeenschappelijke deler te zoeken.

groet,

Heleen

(o,ja ik moest mijn ei ook even kwijt)