Wie gaat het doen?

Dit is een vraag die me de laatste tijd bezighoudt. De grote opgaven en uitdagingen blijven maar op ons afkomen. We gaan een pittige winter tegemoet waarin veel gevraagd gaat worden van onze veerkracht als samenleving. In een politieke arena die lijkt op een glazen vitrine vol met pronkservies waar elk stapje nauwgezet wordt afgemeten, hopende dat niet alles kapot dondert. Met politici, die ook niet het lef en leiderschap laten zien dat nodig is, door keuzes voor zich uit te schuiven of veel te laat in te grijpen.

Maar we moeten ook onszelf eens goed in de spiegel aankijken, onszelf wat vragen gaan stellen en antwoordengaan geven. Wie gaat de komst van de grote stroom vluchtelingenopvangen? Die stroom zal de komende periode niet minder worden door de hoge voedselprijzen en onrust in de wereld. En door de klimaatverandering zal de stroom vluchtelingen al evenmin afnemen. Kun je het jezelf voorstellen dat de nood zo hoog is dat je je huis, familie, land verlaat voor een barre, onzekere tocht naar een onbekende bestemming? Dat je alles achter je laat met de hoop dat het elders alleen maar beter kan worden. En dan aankomen in Ter Apel, uitgeput, kapot, moe.

Is dit hoe we dat doen?

En wie gaat de energielasten van de zwakste groepen in de samenleving dragen? We willen toch geen Twente waar de grootste lasten bij de groep komen te liggen die deze
lasten het minst kunnen dragen. Mensen met een goede baan, die hun huis hebben kunnen isoleren, zonnepanelen kunnen aanleggen en misschien zelfs elektrisch zijn gaan
rijden, ja, die zouden de lasten kunnen dragen. Die hebben de mogelijkheid aangegrepen om zich aan te passen. Er is een doelgroep die dat niet kan, minder inkomen heeft, in
tochtige huizen woont. Hoe gaan we zorgen dat we deze groep opvangen? Wat gaan we doen om deze mensen te helpen?

En dan de stikstofcrisis. Wie gaat het doen? Hoe zorgen we dat die 25 miljard gebruikt wordt om de juiste gewenste prikkel te organiseren voor boeren die het moeten gaan
doen? Zodat het geld uit het fonds daadwerkelijk op het boerenerf belandt en niet bij nog meer mediatoren, gespreksgroepen, communicatie, bureaucratie. Hoe zorgen
we ervoor dat de boeren overeind blijven in de voor velen in hun ogen haast onmogelijke opgave om hun bedrijf aan te passen aan de wensen van de samenleving?
Dit zijn nog maar een paar thema’s die ik aanstip. Veerkracht is wat we nodig hebben. En toch heb ik hoop en zie ik genoeg energie in de samenleving. Mooie
ontmoetingen en initiatieven laten zien dat we aan de basis sterker zijn dan wat van hogerop komt. Laten we het noaberschap echt inhoud geven en laten draaien op volle
toeren. Het komt erop aan Twente!

We hebben samen wat te DOEN!

Heleen Lansink is melkveehoudster en agro influencer

Deze column verscheen in TKKR