17
mrt
Daar zit ik dan, alleen in de lobby van het hotel op mijn laptop. Vanmorgen de Nederlandse scholars uitgezwaaid, degene die direct naar huis vliegen. Dikke knuffels, proberen je tranen weg te drukken. (huilen hadden we gisteren al gedaan tijdens de evaluatie) Afscheid nemen van een groep mensen die vrienden voor het leven zijn geworden. Dat weet, en voel je. De rest ligt nog zijn kater uit de slapen in bed omdat we gisteren samen met de Ierse scholars st. Patricksday hebben gevierd. Langzaam druppelen de scholars naar de lobby om uit te checken. Sommigen maken zich op voor een Global Focus Program, wat inhoudt dat ze vanaf hier door vliegen om in zes weken de wereld over te vliegen.
Geen woorden!
De Nederlandse scholars, in The World Food Price.
De energie, bruist van binnen, je voelt het. Het moet er uit, we staan nu pas op het begin van onze reis. je kan het voelen in je vezels, in je onderbuik. Een ‘never ending journey’ wat je leven zal veranderen. Maar hoe kun je dat voelen in zo’n korte periode? Mijn woorden komen zo veel te kort, maar ik ga proberen om weer te geven hoe dat is gekomen.
Alles begint op de dag dat er bekend werd gemaakt wie de scholars voor 2019 waren. Maar heel eerlijk, Nuffield is niet zo bekend in Nederland, dus ik kon me daar geen voorstelling bij maken. Op die dag ontmoet je zo veel mensen, je hoort zo veel verhalen. Je luisterd, voelt het een beetje, maar het raakt je nog niet echt.
Het volgende moment is als je thuis je koffer gaat pakken. Wat pak je? Wat zal er met je gebeuren als je op reis gaat? Wie zal je ontmoeten? Waar zullen de gesprekken over gaan? Kan ik het allemaal volgen in het Engels? Hoe zullen de discussies gaan? Wat zijn de issues die iedereen op tafel gooit? Zal het echt zo koud zijn in Iowa? ( het was -20C het weekend voordat we vertrokken)
Het gaat beginnen
Daar sta je dan met je koffer op Schiphol, eerste bestemming, London. We mochten een klein deel van het programma mee draaien met onze Engelse scholars, zodat we samen naar Amerika konden vliegen. Ik was nog nooit eerder in London geweest. We verbleven in ‘The Farmersclub’ in London. Een zeer imponerende locatie, waar je alleen als je een farmer en lid bent mag verblijven. Een kleine sfeer impressie, de heren mogen alleen met ‘tie’ een drankje aan de bar bestellen. In London hebben we 1 dag meegedraaid met het programma van de Engelsen. Toevallig een dag met een cursus hoe om te gaan met de media en spreken in het openbaar, wat zelfs voor mij een uitdaging was omdat het allemaal in het Engels was.
Sasmen met de UK Scholars in London.
Toen met z’n allen in het vliegtuig naar de USA, waar we s’avonds 22 uur lokale tijd, totaal uitgeput onze eerste burger naar binnen hebben geschranst. Snel naar bed en proberen wat slaap te vatten. Op zaterdag kwamen druppelsgewijs de rest van de gasten en scholars binnen. We hadden 14 nationaliteiten in ons midden. Die middag begon het programma, wat vanaf die dag tot gisteren totaal vol zat met sprekers en sessies van ’s morgens vroeg tot s’avonds laat. (8 dagen) We begonnen om 8.00 ‘sharp’ en eindigden s’avonds rond 21.00 om vervolgens door te stappen naar de bar, om je mede scholars betere te leren te kennen.
Wereldvisie
Om de blog niet te lang te maken zal ik niet alle dagen van de conferentie bespreken. Maar de lezingen die mij het meest aanspraken waar de de verhalen van de mensen die persoonlijk waren, en bezig waren met een wereldvisie, en niet te veel op de kleine details ingingen. De boodschap was vaak; Vertel je verhaal! Zorg dat je aan tafel zit! Mijn lijfspreuken. Er was weinig ruimte voor reflectie, maar er kwamen toch wel een heel aantal gemeenschappelijke opvattingen naar voren. We deelden onze momenten snel tijdens de lunches tussendoor, die met name uit gezoet of gefrituurde brood-achtige dingen bestond, met een cola erbij.
De werktas van Bill Couser, vleesveehouder in Iowa.
Het was heel bijzonder om te zien, hoe de groep dynamiek veranderde, van een wat vreemde, gespannen afvragende houding, naar een gemeenschappelijke groep met dezelfde waarden, en drang om een grote rol te gaan spelen binnen de agrarische sector. Wauw, de energie en verbondenheid die ontstond, maakt dat ik me krachtig en zelfverzekerd voel om door te gaan waar ik mee bezig ben. Zo bijzonder om mee te maken en te voelen, ik kan het niet goed in woorden uitdrukken. Ter indicatie, tijdens de evaluatie biggelde mijn tranen voor een uur over mijn wangen van geluk en dankbaarheid dat ik onderdeel ben van deze reis, deze groep mensen.
Paar dagen extra
Nu zit ik hier alleen in de lobby bijna weer te huilen van geluk. Ik ga snel een reisverslag voor mezelf schrijven om zo veel mogelijk de momenten vast te leggen die indruk op mijn hebben gemaakt. Wauw, het gaat nu pas echt beginnen! Ik ga vandaag nog niet naar huis, maar reis nog een paar dagen door Amerika, en zal volgend weekend weer thuis komen.
Groet,
Heleen!
Mooie presentatie van Marji Guyler-Alaniz, oprichtster van FarmHer.