05
jan
Natuurlijk is dit hoog over en nog weinig concreet, maar het is wel het proces waar we naar op zoek moeten. De doelen worden best wel helder in de provinciale plannen met voor sommige doelen ook harde nationale en Europese wetgeving. Maar we spreken nauwelijks over hoe we die doelen samen gaan halen? Hoe gaat we dit proces inrichten? En met wie? En hoe gaan we dan samen leren? Het zal van iedereen in elke organisatie iets nieuws vragen, iets wat we nog niet eerder hebben gedaan en wat voorbijgaat aan de rol en de taak die je hebt gekregen.
Doen
Afgelopen half jaar heb ik samen met twintig anderen mensen geprobeerd om alvast te gaan DOEN. Om een klein beetje te gaan kijken hoe we samen een invulling gaan geven aan het proces, de weg die samen moeten gaan wandelen om de gezamenlijke doelen te gaan halen. Ik heb het project ‘De lerende omgeving’ genoemd je kunt het ook de tussenruimte noemen. Twintig mensen vanuit verschillende perspectieven (oud, jong, boer, beleidsmaker, ketenpartner, lokaal, nationaal, provinciaal, adviseur en onderzoek) bij elkaar gezet met twee waardevolle facilitators die ons door de vijf bijeenkomsten hebben geloodst.
Het waren impactvolle, beladen, energieke, mooie en waardevolle bijeenkomsten. Een geagendeerde lange afspraak, drukkend in onze volle agenda’s. En toch hebben we het commitment gehad om bijna iedere keer allemaal aanwezig te zijn. Niet alleen lijfelijk aanwezig maar met volle aandacht en tijd voor elkaar. Iets wat we maar weinig in durven te plannen in onze agenda’s (en misschien wel onze levens), want wat draagt het precies bij aan het werk wat je dagelijks doet. Wat heb je eraan? Zijn we nog in staat om echt contact te maken met elkaar, ook al deelt iemand een ander perspectief. Ben je in staat om te kunnen blijven luisteren en nieuwsgierig te zijn naar het perspectief van de ander?
Transitie
We hebben in de vijf bijeenkomsten stil gestaan en elkaar echt leren kennen, elkaars worstelingen gedeeld en geleerd om waarachtig te luisteren. We hebben polariserende verbonden en echte leer vragen proberen te stellen aan jezelf en aan elkaar. We hebben gewerkt met beelden in relatie tot de rollen die we hebben en wat het vraagt van ons om heel te blijven in deze transitie. En bij de laatste bijeenkomst hebben we teruggeblikt op wat we gedaan hebben en een manifest gemaakt met onze concrete acties na deze vijf bijeenkomsten. Zeker gezien het momentum van de globale spanningen en de vele onschuldige slachtoffers, wordt het een overlevingsstrategie als samenleving om elkaar echt te leren kennen, het maakt je als samenleving weerbaar en veerkrachtig.
Dit is nog steeds niet de oplossing, maar er is wel een beweging ontstaan bij deze groep mensen die als je ze tegenkomt een stukje van hun dagelijkse doen heeft aangepast/veranderd. Het is zo hard nodig om deze processen en samenwerkingen zorgvuldig aandacht te geven in de onzekere toekomst die we tegemoet gaan. We moeten elkaar vaker opzoeken in de tussenruimte, de tijd nemen voor elkaar en echt waarachtig luisteren naar elkaar. Juist nu met zo’n grote druk op de ketel moet je de menselijke maat bewaren om samen op weg te gaan op de weg waarvan niemand precies weet hoe hij er precies uit komt te zien. Maar we weten een ding zeker die weg is niet in je eentje te bewandelen daar moeten we samen oplopen.
Nieuwsgierig naar de reacties van ‘De lerende Omgeving’? Bekijk hier het filmpje met een aantal reacties van de deelnemers Lerende omgeving Overijssel, DuurzaamDoor – YouTube
Groet,
Heleen